سوسن لاری
۲۰ سپتامبر ۲۰۲۴
یوآکیم شیفت، «نماینده ویژه دولت فدرال برای توافقنامه های مهاجرت» آلمان، اخیرا وظیفه «حل مسئله
مهاجرین» را بعهده گرفته است. «شیفت» عضو «حزب آزاد دموکراتیک» آلمان است و طبق گفته خودش
«ما از یک سو می خواهیم مهاجرت منظم به بازار کار آلمان را امکان پذیر کنیم، اما همچنین می خواهیم
مهاجرت غیرقانونی را به میزان قابل توجهی کاهش دهیم.». قصد دارند برده داری نوین را از آفریقا
سازمان دهند و پناهجویان ناخواسته را به آفریقا کوچ اجباری دهند. بعلاوه ، درخواست پناهندگی کسانی که
از دریای مدیترانه عبور می کنند در یونان مورد بررسی قرار دهند. این توافقنامه با حمایت «سازمان جهانی
کار» در نایروبی (کنیا) به امضا رسید. *
دولت آلمان همچنین اشاره کرده است که در نظر دارد پناهجویان را از آلمان به کشور رواندا گسیل دارد و
از مراکزی که برای پناهجویان اخراجی از بریتانیا ایجاد شده بود، استفاده کند. پروژه ای که در انگلستان با
موج اعتراضی وسیعی ای مواجه شد و دولت را مجبوربه عقب نشینی کرد. علاوه بر تظاهرات و تجمعات
در مقابل دادگاه و اماکن دولتی، فعالین حقوق پناهندگان در مقابل وسایل نقلیه ای که قرار بود پناهجویان را به
فرودگاه ببرد صف کشیدند و مانع بردن آنها شدند. این پروژه شکست خورد.
سیاستهای ضد مهاجرین و پناهجویان اکثر دولتهای اروپا همواره ضد انسانی بوده است. این سیاستها عملا به
بیسامانی، بیحقوقی و کشته شدن بسیاری از پناهجویان منجرشده است. هزاران نفر در این سالها در دریای
مدیترانه غرق شده اند. صدها نفر در بازارهای برده داری در لیبی خرید و فروش شده اند. مامورین مرزی
بعضا به قایق های پناهجویان شلیک می کنند یا مانع نجات پناهجویان در حال غرق هستند. روزی نیست که
ده ها پناهجو در مسیر فرار در دریا غرق نشوند. بجای کمک به عبور امن، مامورین مرزی عملا اجازه می
دهند قایق های حامل پناهجویان واژگون شود و پناهجویان غرق شوند. در ژوئن امسال پلیس مرزی یویان به
یک قایق حامل ۴۰ پناهجویان از کشور کامرون و ساحل عاج شلیک کرد و ۹ نفر را کشت.
با اوج جو فاشیستی و راست در کشورهای اروپا این سیاستها خشن تر و ضد انسانی تر شده اند. سرمایه
داری که خود را صاحب نیروی کار می داند، در روز روشن با کارگران مانند مهره های شطرنج عمل می
کند. یا شاید بهتر است بگوییم مانند برده. پناهجویان در آلمان (و اروپا) و کارگران در آفریقا قرار است مهره
هایی باشند که دول اروپا به خود حق میدهند هر طور که به نفعشان است از یک کشور به یک کشور دیگر
کوچشان داد.
انتظار اینکه سازمانهای معروف به کارگری، مثل «سازمان جهانی کار» اقدامی پیشرو و معترضانه در
قبال این سیاست انجام دهند توهم محض است. این سازمان که خود یکی از طرفین این توافقنامه است گفته
است که «انتظار می رود این توافقنامه دسترسی کارگران کنیایی در آلمان را به مشاغل خارجی مناسب
افزایش دهد، به توسعه اجتماعی-اقتصادی آنها از طریق انتقال مهارت کمک کند و کمبود نیروی کار در
آلمان را برطرف نماید.»!! چه بلایی برسر مهاجرینی که مثل برده به زور به کنیا فرستاده می شوند، میاید،
مسئله سازمان جهانی کار نیست!! (قابل توجه متوهمینی که در مقابل این سازمان برای نجات طبقه کارگر
ایران پیکت می کنند). این سازمان همانند صدر اعظم آلمان نگران توسعه اجتماعی-اقتصادی آلمان است.
سرنوشت کارگران کنیایی در آلمان از همین الان معلوم است. آنها نیز مانند کارگران ترکیه (موسوم به
کارگران مهمان که در دهه ۶۰ و ۷۰ به آلمان برده شدند) مورد تبعیض و فشارهای راسیستی و فاشیستی
قرار خواهند گرفت. بسیاری از کارگرانی که دهه ها پیش توسط خود دولت آلمان به این کشور برده شدند
هنوز از حقوق برابر حتی در اتحادیه برخورداد نیستند. بعد از ۶۰ سال، دو سوم کارگران ترکیه ای هنوز
حق شهروندی در آلمان ندارند. کارگران کنیایی بخاطر خلاصی از فقر به آلمان می روند و دولت آلمان می
تواند هر وقت بخواهد آنها را اخراج کند چون «کارگر مهمان» هستند! این یعنی برده داری مدرن!
پناهجویانی هم که با زور به کنیا انتقال داده می شوند گروگان و برده خواهند بود. دولت کنیا یک دیکتاتوری
مزدور غرب است.
روز ۹ اوت امسال پلیس وحشیانه به تظاهرات اعتراضی وسیع مردم در نایروبی علیه افزایش مالیات و
گرانی حمله کرد و بیش از ۵۰ نفر را به قتل رساند. مردم در مقابل دفتر پرزیدنت کنیا، ویلیام روتو، تجمع
کردند و خواهان استعفای او شدند. این همان پرزیدنتی است که قرارداد برده داری را امضا کرده است!
رسانه های بستر اصلی این رویدادها را مانند گزارش آب و هوا انعکاس می دهند. انتظار دیگری نمی رود.
کارگران که شامل کارگران شاغل، بیکار، مهاجرین و پناهجویان وخانواده هایشان می شود نه تنها مانند کالا
جابجا می شوند، بلکه همچنین در رقابت و تخاصم با یکدیگر قرار داده می شوند. رسانه های بستر اصلی و
سازمان های معروف به کارگری این اقدامات ضد انسانی را بعنوان راه حل « مسئله مهاجرین و رشد
اقتصادی» ارائه می دهند تا مانع شکل گیری یک جنبش انسانی متحد در میان طبقه کارگر شود.
بورژوازی با اتکا به پراکندگی طبقه کارگر و عدم وجود سازمانهای بین المللی مدافع طبقه کارگر دستش باز
است که چنین سیاستهای ضد انسانی را تحمیل کند و به بقای خود و سیستم سرمایه داری ادامه دهد. این شیوه
کلاسیک عملکرد بورژوازی برای قرنها بوده است. اما در شرایط متحول و نگران کننده کنونی ابعاد
وحشتناکتری گرفته است. غرب با حمایت کامل از جنایاتی که در فلسطین در جریان است و پشتیبانی از
دولت آپارتاید و نسل کش اسرائیل و گسترش جنگ در منطقه شرایطی را بوجود آورده که برده داری نوین
را می تواند مدون و در غرب پیاده کند. انسان برای آنان فقط یا برای کشتن است یا ایجاد سود. آنهایی که
جلوی اهداف سیاسی بورژوازی می ایستند دستگیر و کشته می شوند. آنهایی که زنده هستند به هر نقطه ای
از جهان که قرار است سود بیشتری تولید کنند فرستاده می شوند.
روشن است که دولت آلمان و کنیا ازموقعیت کارگران در هر دو کشور سواستفاده خواهند کرد و سیاست
ضد انسانی خود را بجلو میبرند. ایجاد تضاد بین بخشهای مختلف طبقه کارگر روش بورژوازی برای پیشبرد
سیاستهایش است.
عرصه های مبارزه برای طبقه کارگر، فعالین مدافع حقوق مهاجرین و پناهجویان و انساندوستان بسیار
عظیم و سخت است. اتحاد و سازماندهی برای بر ملا کردن سیاستهای سرکوبگرانه طبقه حاکمه و ایجاد
صف مبارزه برای سوسیالیسم تنها راه برون رفت از این منجلاب است.
completion
Comments